Bella Ciao

Column | Website: www.ohv.nl | Nog geen reacties

In de Netflix hitserie La casa de papel bereiden bankrovers zeer gestructureerd een overval voor op de Koninklijke Munt van Spanje. Aan ieder detail is gedacht en aanvankelijk loopt alles gesmeerd. Om hun saamhorigheid te onderstrepen zingen ze een Italiaans partizanenstrijdlied wat in de Tweede Wereldoorlog gezongen werd, geheten: “Schoonheid Tot Ziens”. Maar op een gegeven moment kookt het van emoties. Het ene incident na de andere moet door de bankrovers worden opgelost en ze lijken hun doel uit het oog te verliezen.

In gesprekken met Italiaanse banken werden we aanvankelijk gerustgesteld over de gevolgen van de afgelopen verkiezingen in Italië. Er waren aanpassingen geweest in het kiesstelsel waardoor nooit meer één partij een groot gedeelte van de macht naar zich toe kon trekken. Ergo er zou altijd een soort middle of the road beleid komen. En beleggers hoefden zich niet druk te maken over de anti-euro uitspraken in de aanvang van de verkiezingscampagne.

Italianen zouden geen Italianen zijn als bovenstaand verhaal klopt maar eigenlijk ook weer niet. Want ogenschijnlijk twee politieke tegenpolen vonden elkaar na de verkiezingen. En bovenstaand verhaal kon de prullenbak in. En ook de zachtere toon richting de euro tijdens het einde van de verkiezingscampagne verdween als sneeuw voor de zon toen beide partijen elkaar vonden. En het ingrijpen door de president was een feit en de rust op de effectenmarkten verdween.

Bella Ciao

Voor beleggers is de huidige problematiek in theorie bekend terrein. Immers in de zomer van 2011 was er ook een crisis in de Italiaanse politiek met gevolgen voor de effectenmarkten. Tien jaars Italiaanse staat steeg toen zelfs naar 7.25%, waar deze nu ‘nog’ maar 3% bedraagt. De Italiaanse aandelenmarkt daalde toen met 40%, waar deze nu maar 13% daalde.

De toenmalige Italiaanse premier werd min of meer afgezet en opgevolgd door een technocraat en Draghi, president van de Europese Centrale Bank, beloofde alles er aan te doen om de euro te redden. Kijkende naar deze recente geschiedenis zou je kunnen redeneren dat de huidige crisis weer op deze manier zal uitfaseren.

Er zijn echter twee verschillen met toen. Allereerst is Draghi nog maar tot de herfst van 2019 president van de ECB en heeft de ECB eigenlijk aangekondigd te zullen stoppen en ieder geval af te bouwen met het kopen van staatsleningen. Dus hoeveel ruimte krijgt hij nog in zijn nog korte ambtsperiode om nieuwe creatieve maatregelen te verzinnen. Ten tweede is er een nieuw politiek elan in de wereld gekomen, die van de populisten. En daar zit in een eventuele oplossing van deze crisis de crux.

Waar in het recente verleden vaak bedachtzaam werd gereageerd, zit er met de populistische partijen sneller emotie in het debat. Dit omdat de laatste groep luistert naar wat gezegd wordt door kiezers en dit direct vertaalt in plannen. Als er eenmaal veel emotie in een debat zit is het moeilijk dit weer tot bedaren te krijgen. En dat is het grootste risico van de Italiaanse crisis van 2017 ten opzichte van die van 2011. Dat er met emotie gestemd en geregeerd gaat worden. En dat sentimenten, voortkomende uit een korte periode van relatieve stilstand, structureel langetermijn voordelen gaan torpederen. Doordat we vergeten hoe goed we het eigenlijk wel niet hebben.

Wat betekent dit voor de effectenmarkten dan? Dat als de emotie gaat overheersen iedereen geld gaat verliezen. Aandelenbeleggers omdat effectenmarkten zullen dalen. Obligatiehouders omdat kredietopslagen behalve van de Nederlandse overheid zullen stijgen. Het MKB omdat de risico’s van banken toenemen en ze op de rem zullen trappen inzake het uitlenen van leningen aan MKB ondernemingen. Particulieren omdat de ECB nóg langer de spaarrente laag zal houden. Particulieren  omdat de waarde van hun pensioen zal dalen. De overheid omdat de economie minder zal groeien en er minder belastinginkomsten zijn.
We zullen allemaal geld verliezen als we het hoofd niet cool houden deze zomer, doordat we vergeten hoe goed we het wel niet hebben. We kunnen nu nog voorkomen dat we met weemoed terugdenken aan de schoonheid die we hadden.


Deel dit artikel

Geschreven door:

Erik Bakker

Erik Bakker (1963) is sinds 1990 werkzaam bij OHV. De afgelopen twee decennia maakt hij deel uit van de directie. Hij heeft zitting in verschillende beleggingscommissies voor institutionele klanten en schrijft met enige regelmaat over zijn visie in de Telegraaf, op Fondsnieuws en op de website van OHV.


  • Volg mij via
Bekijk alle 10 berichten van Erik Bakker

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar het columns overzicht

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies om u de beste surfervaring te geven. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op 'Accepteren' hieronder, dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten