Ondanks de agressieve verkrapping van de ECB, stijgt de waarde van de euro niet. Volgens Xueming Song, valutastrateeg bij vermogensbeheerder DWS, komt dat omdat de markten er niet op vertrouwen dat de centrale bank haar strakke beleid blijft volhouden.
De forse renteverhogingen van de Amerikaanse centrale bank zorgen mede voor een sterkte dollar ten opzichte van bijvoorbeeld de euro, het Britse pond of de Japanse yen. Bovendien doet de Amerikaanse economie, nauwelijks getroffen door de energiecrisis, het relatief goed. Volgens Song verklaren die factoren echter niet waarom bijvoorbeeld de Zwitserse frank, de Mexicaanse peso of de Braziliaanse real sterk zijn gebleven.
“Deze landen hebben vergelijkbare economische problemen als de eurozone, en de centrale banken van deze landen bestrijden de inflatie rigoureus. Dat de Europese centrale bank ter bestrijding van de inflatie agressief verkrapt, leidt er vooralsnog niet toe dat de euro in waarde is gestegen ten opzichte van de dollar. Kennelijk gelooft de markt niet dat het de ECB menens is.”
Op de markt klinken geluiden dat de ECB in vergelijking met de Bundesbank van voor de euro, een zwakke centrale bank is, zegt Song. “Als dat waar is, rijst de vraag welke structurele factoren hiervoor verantwoordelijk zijn.”
ECB faalt
De ECB heeft slechts één mandaat, zegt Song, en dat is prijsstabiliteit. ‘Maar sinds invoering van de euro is inflatie in de eurozone geen echt probleem geweest. En bij haar eerste zakt ze. Meer dan de helft van de eurolandenheeft inmiddels te maken met dubbelcijferige inflatie.”
Volgens Song liggen er twee structurele factoren ten grondslag aan dit debacle. “In de praktijk streeft de ECB wel degelijk meer dan één mandaat na. In 2012 sprak toenmalig ECB-president Mario Draghi the inmiddels beruchte woorden ‘whatever it takes’. Hierdoor werden economische groei en werkgelegenheid naast inflatiebescherming onderdeel van het mandaat van de centrale bank.”
Draghi deed zijn uitspraak op een moment dat er sterk getwijfeld werd aan het voortbestaan van de euro. Maar, zegt Song, de schuldencrisis os nog steeds niet voorbij. “Als de inflatie en de rente blijven stijgen, rijst de vraag hoe deze landen hun schulden ooit nog af moeten lossen; markten zijn rationeel en zullen van deze landen een risicopremie eisen.”
Inflatiebestrijding halfslachtig
Kredietrisico’s en kredietwaardigheid zijn de verantwoordelijkheid van de ministeries van Financiën, vindt Song. Rentefragmentatie behoort niet tot de taak van de ECB. “Echter, door de risicopremies komt de gehele werking van het monetaire beleid op losse schroeven te staan, zo redeneert de ECB. Maar tegelijk de inflatie, de werkloosheid én kredietrisico bestrijden, is eenvoudigweg niet mogelijk.”
De heterogeniteit van de gemeenschappelijke valutazone is volgens Song de tweede factor die tot uiting komt in de houding van lokale centrale banken. “Ongeveer een derde van de leden van de Raad van de ECB komt uit landen die bijna altijd een hogere inflatie tolereren om de economische groei te stutten. Reden waarom de ECB niet anders kan dan soft zijn.”
Daarnaast wordt het leiderschap van de huidige ECB-president Christine Lagarde algemeen als politiek gezien. Song: “Politiek gedijt enkel bij compromissen, waardoor de heterogeniteit in de eurozone zelfs versterkt kan worden. Bij tegenstrijdige belangen zullen er nog meer afwegingen moeten worden gemaakt in plaats van op één doel te focussen. Er wordt dus slechts een halfslachtige poging gedaan de inflatie te bestrijden. Conclusie: Een softe ECB kan niet zorgen voor een harde euro.”
Elke ochtend beleggingstips ontvangen? Meld u gratis aan voor Cashcow Daily!