In zijn Jackson Hole-speech op 27 augustus jl. kondigde de voorzitter van de Federal Reserve, Jerome Powell, aan dat de Fed zijn inflatiedoelstelling zal aanpassen om een gematigde overschrijding van de 2%-inflatiedoelstelling toe te staan. De Visie van Nicolaj Schmidt, econoom T. Rowe Price.
Deze aanpassing betekent in feite dat de Fed het monetaire beleid niet zal verkrappen, totdat zij ervan overtuigd is dat de inflatie duurzaam boven de inflatiedoelstelling kan blijven en dat de werkgelegenheidswinst voldoende robuust is. Dat mag worden gezien als een steun in de rug voor beleggers, maar een echte test van de bereidheid van de Fed om een inflatie van meer dan 2% toe te staan, laat waarschijnlijk nog jaren op zich wachten.
Grotere nadruk op werkgelegenheid
Volgens Schmidt zal in het monetaire beleid meer de nadruk komen te liggen op het werkgelegenheidsdeel van het mandaat van de Fed dan op het inflatiedeel. In de beleidskaderverklaring van het Federal Open Market Committee (FOMC) werden verwijzingen naar “afwijkingen” van de maximale werkgelegenheid bij het bepalen van het monetair beleid door “tekortkomingen”. De taalverandering is bedoeld om het verminderde vertrouwen van de beleidsmakers in hun beoordeling van de maximale werkgelegenheid over te brengen, dat in het verleden vaak werd aangeduid als de non-accelerating inflation rate of unemployment (NAIRU) of evenwichtswerkloosheid. In feite zet de Fed zijn modellen aan de kant en wacht zij tot er consequent hogere inflatiecijfers verschijnen. Dit zou voorkomen dat de Fed bij het bereiken van de NAIRU het monetaire beleid preventief zou aanscherpen, zoals eind 2016 het geval was.
Financiële stabiliteit
In het huidige lage renteklimaat is de capaciteit van het monetaire beleid asymmetrisch: Hoewel er onbeperkte ruimte is voor beleidsverkrapping door de rente te verhogen, beperkt de effectieve ondergrens van 0% de ruimte voor renteverlagingen. Als gevolg daarvan is het voor de Fed structureel moeilijker om de ondergrens van de inflatie te beperken dan om overschrijdingen te maximeren.
Hoewel de Fed voldoende maatregelen heeft om overschrijdingen van de inflatie te bestrijden, is het nog maar de vraag of zij dit kan doen zonder een hoge mate van volatiliteit op de financiële markten te veroorzaken. De grotere nadruk die de FOMC in het herziene monetaire beleidskader op financiële stabiliteit legt, weerspiegelt dus niet alleen de tweeledige doelstelling van de centrale bank, namelijk volledige werkgelegenheid en prijsstabiliteit, maar ook het feit dat de FOMC zich nadrukkelijker op financiële stabiliteit richt.
Powell wees er in zijn toespraak op dat de recente economische expansie, die ongewoon lang heeft geduurd, niet door de stijgende inflatie is beëindigd, maar door de financiële instabiliteit, die de Fed ertoe heeft aangezet te proberen het financiële stelsel te versterken. Dit wil niet zeggen dat een gematigde, laat-cyclische inflatieoverschrijding de risico’s voor de financiële stabiliteit zou wegnemen, aangezien het verhogen van de rente om tegelijkertijd een inflatieoverschrijding toe te staan en af te vlakken een delicate taak zou zijn. De eerste door inflatie veroorzaakte verkrappingscyclus sinds het einde van de jaren tachtig van de vorige eeuw zou de financiële markten en de reële economie kunnen beschadigen.
Economische implicaties
De brede economische implicatie van de wijziging van de beleidsstrategie van de Fed is dat het een beetje oververhitting van de economie mogelijk zal maken om de voordelen van een sterke arbeidsmarkt zo breed mogelijk te spreiden. Het beleid zal weliswaar nog steeds toekomstgericht zijn, maar wat de inflatie betreft zal dat een tandje minder zijn. De bewijslast voor het belemmeren van de verbetering van de arbeidsmarkt is hoger met een meer tolerante benadering van de inflatiesymmetrie. De hierboven beschreven asymmetrie in de beleidscapaciteit betekent dat er minder risico bestaat dat de inflatie doorschiet dan dat er wordt gehandeld om een geanticipeerde overschrijding tegen te gaan die zich nooit voordoet.
Schmidt ziet de aanpassingen van het monetaire beleidskader als het vergroten van de kans op een langer durende expansie en het verlagen van de kans op een vertraging als gevolg van het monetaire beleid. Dit is in ieder geval in de marge ondersteunend aan aandelen en bedrijfsschuld, maar ook aan overheidsobligaties.
De totale effecten van de veranderingen op de kortere termijn zijn echter waarschijnlijk beperkt, tenzij de Fed zich sterker inzet voor een bepaalde regel of formule voor inflatiebestrijding. Bovendien verwacht Schmidt dat het jaren zal duren voordat de inflatiedoelstelling van 2% wordt bereikt, waarmee het nieuwe beleid ten aanzien van average inflation targeting echt getest wordt.
Elke ochtend beleggingstips ontvangen? Meld u gratis aan voor Cashcow Daily!