Aandelen, obligaties en cash. De traditionele asset allocatie. Resulteert spreiding over deze assets wel in een betere balans tussen risico en rendement? Of is zo’n verdeling helemaal uit de mode?
Keuzes maken. Beleggen is erop gestoeld. Voorafgaand aan de keuze voor een specifiek fonds staat de belegger voor de vraag of hij kiest voor aandelen, obligaties, een andere beleggingscategorie of een mix ervan. Zijn antwoord zal voor een belangrijk deel afhangen van zijn risicobereidheid en beleggingshorizon. Als hij zijn risico enigszins wil inperken, gaat zijn voorkeur waarschijnlijk uit naar diversificatie van zijn portefeuille door verschillende assets op te nemen.
Diversificatie
“Immers, diverse studies – Brinson, Hood, Beedower – wijzen uit dat meer dan 90% van de verschillen in rendementen van multi-asset portefeuilles zijn te verklaren door de impact van strategische asset allocatiebeslissingen”, vertelt Philippe Pollet, productspecialist asset allocatie bij Lombard Odier. “Het voordeel van diversificatie is voor een belegger dat hij daarmee het risico in zijn portefeuille voor elk verwacht rendement verlaagt. Hoe lager de correlatie tussen de assets in portefeuille hoe lager het risico”, vult Daniël Morris, Market Strategist bij J.P. Morgan Asset Management aan.
Niet eenvoudig
Volgens beide professionals is het in de praktijk niet altijd even eenvoudig voldoende diversificatie in portefeuille aan te brengen. Morris: “De crisis van de laatste jaren heeft laten zien dat traditionele aannames betreffende correlatie lang niet altijd relevant zijn. Wat voorheen weinig samenhang kende, correleerde ineens sterk. Een portefeuille zou daarom breder gespreid moeten zijn dan beleggers tot nu toe noodzakelijk achtten.
Ideaal zou zijn om ook private equity, onroerend goed en grondstoffen op te nemen én binnen elke beleggingscategorieën ook nog eens breed te spreiden. Neem bijvoorbeeld in de beleggingscategorie obligaties zowel high yield als staatsobligaties op in portefeuille.” Wat volgens Morris ook belangrijk is: geografische spreiding in elke afzonderlijke beleggingscategorie, waarbij een groot deel wereldwijd belegd moet zijn, inclusief opkomende markten. “Uiteraard brengt iedere beleggingscategorie een andere mate van risico met zich mee en de belegger moet bepalen welk risico het beste bij de persoonlijke situatie past.”
Doorlopend proces
Pollet meent dat de meeste beleggers de neiging hebben om diverse doelstellingen en beweegredenen, allocatie en selectiebeslissingen te combineren in een proces. Met een gebrek aan focus, transparantie en slechte risicomanagementbeslissingen tot gevolg. “Een goed asset allocatieproces kent één doelstelling welke de risicoblootstelling van de portefeuille beheert, rekening houdend met alle andere risicofactoren. De overige beslissingen zijn niet asset allocatiegedreven en moeten afzonderlijk gemanaged worden.”
Volgens Pollet heeft de traditionele asset allocatiebenadering teleurgesteld. “Allereerst is diversificatie vaak gebaseerd op gewicht, maar dat is geen goede maatstaf voor risico. Een 50-50 verdeling van aandelen en obligaties is weliswaar qua gewicht gelijk verdeeld, maar slaat qua risico door naar aandelen en is daarom weinig gespreid. Ten tweede is allocatie meestal gebaseerd op statische risicoaannames en dat gaat voorbij aan het feit dat risico door de tijd helemaal niet statisch is. Ten derde de neiging om verschillende doelstellingen te combineren. Ten slotte onderschatten de traditionele methodes dikwijls het liquiditeitsrisico.
Ons doorlopend asset allocatieproces probeert aan de beperkingen van de traditionele benaderingen tegemoet te komen. Twee elkaar aanvullende processen gaan uit van enerzijds het risico in verhouding tot lange termijn doelstellingen rekening houdend met alle risicofactoren en anderzijds het realiseren van absoluut rendement in alle marktomstandigheden.”
Samenstelling portefeuille
Wat Pollet en Morris betreft, is asset allocatie ook vandaag de dag dus nog altijd zinvol voor het samenstellen van een portefeuille. Door diversificatie zijn risico’s namelijk te reduceren. Echter, de traditionele benadering is volledig achterhaald. Beide professionals proberen elk op hun eigen wijze de tekortkomingen te overwinnen.
Volgens Morris moet een belegger in een defensieve portefeuille met een looptijd van zo’n drie tot vijf jaar het belegd vermogen spreiden over assets die de beste bescherming bieden tegen kapitaalverlies. “Denk aan erg kredietwaardige assets, staatsschulden met een looptijd gelijk aan de beleggingshorizon, inflatiebeschermende effecten en hoog gewaardeerde investment grade bedrijfsobligaties.”
Voor een offensieve portefeuille met een looptijd van tien jaar ligt dat iets anders. Morris: “Gezien de lage rentestand op staatsschulden (Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten) mogen lage of zelfs negatieve rendementen op staatsobligaties worden verwacht.
Wereldwijde aandelen bieden nog altijd het beste perspectief op een positief, inflatiebestendig rendement. Vooral opkomende markten, ondanks hun hogere volatiliteit. Onroerend goed levert waarschijnlijk geen substantiële bijdrage aan het rendement, maar is waardevol vanwege de in de basis lage correlatie met andere assets. Grondstoffen profiteren van de groei in opkomende markten en private equity en hedgefondsen moeten absoluut vertegenwoordigd zijn in elke offensieve portefeuille. Kortom, een brede spreiding die uitgaat van de verwachtingen, risicobereidheid en beleggingshorizon van de belegger.”
Een door Daniël Morris hierin geuite mening kan niet als advies of aanbeveling dienen voor het maken van een beleggingsbeslissing. Vraag uw bank of adviseur welk risico en rendement het beste aansluiten bij uw persoonlijke situatie.
Elke ochtend beleggingstips ontvangen? Meld u gratis aan voor Cashcow Daily!