Het is goed dat de ECB heeft ingegrepen. Het gehuil dat de centrale bank haar inflatiedoelstelling uit het oog heeft verloren ten gunste van de financiële stabiliteit zal niet van de lucht zijn. Gelukkig maar dat deze instelling verdraaid goed weet dat er zonder financiële stabiliteit nog maar weinig monetair beleid valt te voeren. Bovendien worden in analyses de Griekse, Ierse en Portugese schuld bij elkaar opgeteld. Een elementaire denkfout, meent Wim Boonstra, chef-econoom van de Rabobank.
“Waar het de stabiliteit van de eurozone betreft, bevatten nogal wat analyses een mijns inziens opmerkelijke denkfout. Griekenland zit in de problemen en de rest van Europa garandeert een groot deel van de Griekse staatsschuld. Veel analisten gaan er daarbij terecht vanuit dat Griekenland niet in staat is om zelfstandig volledig aan zijn verplichtingen te voldoen.
Die conclusie ligt al minder voor de hand als bij voorbeeld Ierland in de beschouwing wordt betrokken. Dat is een sterke en tamelijk goed gerunde economie en er is weinig reden om aan te nemen dat op Ierse staatsschuld grote verliezen moet worden genomen. Desondanks wordt in veel analyses de Griekse, Ierse en Portugese schuld bij elkaar opgeteld, met als conclusie dat dit alles toch wel zware last voor de sterke landen begint te worden.
Vervolgens loopt de lange rente in Italië en Spanje op, en het verhaal begint opnieuw. Oei, als deze landen niet zouden meedoen met het reddingsfonds wordt de last voor de sterkere landen nog groter. O ja, als Italië en Spanje, en misschien ook België, door de rest van Europa moeten worden gegarandeerd, trekt Frankrijk het dan wel? En Nederland? En zo kunnen we de lijn van redeneren doortrekken. Totdat de uiteindelijke conclusie zal luiden dat het rijkste land van de EU, Luxemburg, niet in staat is om alle verplichtingen van de rest van de eurozone te garanderen.
De tamelijk elementaire denkfout in deze redenering die ik, toegegeven, tot in het extreme heb doorgetrokken, is dat zij er steeds vanuit gaat dat de genoemde landen van het ene op het andere moment de handdoek in de ring zouden gooien voor wat betreft het voldoen van hun betalingsverplichtingen. Daar is natuurlijk geen sprake van, maar doordat analisten in hun paniek de totale schuldenlast van de vermeend zwakkere landen over een steeds kleinere groep sterke landen uitsmeren ziet de situatie er steeds wanhopiger uit.
Door de weinig doortastende houding van de Europese regeringsleiders is de financiële schade voor ons land ondertussen veel groter dan nodig. De vermogensverliezen van de afgelopen weken overtreffen ruimschoots de kosten van een verdubbeling van het Europese steunfonds. Dat komt misschien niet allemaal door het Europese gedraal, maar voor een aanzienlijk deel wel, schat ik zo.
Gelukkig hebben we de ECB. Ondertussen adviseer ik nog steeds over te gaan naar centralisatie van de financiering van de overheidstekorten van alle lidstaten, met een kruiselingse garantie, een sterk en effectief Stabiliteitspact en een zelffinancierend verzekeringsmechanisme.
Zonder deze stap vrees ik dat de euro alsnog grote schade gaat oplopen. Niet omdat dat onontkoombaar is, maar omdat de Economische en Monetaire Unie niet zozeer een financiële, maar vooral een politieke crisis doormaakt.”
Elke ochtend beleggingstips ontvangen? Meld u gratis aan voor Cashcow Daily!