Zelf heb ik ook jarenlang het recept voor diversificatie gepredikt. Het zou moeten leiden tot een lagere correlatie (samenhang) in uw beleggingen. Anders gezegd: spreiding over verschillende aandelen uit verschillende regio’s en sectoren en een mengeling van staats- en bedrijfsobligaties, vastgoed en alternatieve beleggingen moest leiden tot een beter rendement dan beleggen in slechts één asset class. Achteraf allemaal onzin natuurlijk. Want spreiding had u over het afgelopen jaar ook bar weinig opgeleverd. Vrijwel elke belegging ging in één rechte lijn naar beneden. Aandelen voorop, maar ook obligaties, vastgoed en hedge funds gingen diep de rode cijfers in. Zelfs professionele beleggers die – anders dan particuliere beleggers – enorm gediversifieerde portefeuilles hebben en die behalve over de bovengenoemde asset classes vaak ook nog in private equity en in fysieke commodities beleggen, ondervonden dit aan den lijve. Zij zagen de waarde van hun beleggingen verdampen.
Koe in de kont kijken
De grote vraag is dus of spreiding wel of niet werkt. Het is maar net hoe je ernaar kijkt. In absolute zin had het niet geleid tot een positief rendement als u uw beleggingen gelijkmatig had verdeeld over de eerder genoemde asset classes. Alleen als u uw beleggingen had verkocht en het geld op uw spaarrekening had gezet, had dat een positief rendement opgeleverd, als u niet alles bij Icesave had ondergebracht natuurlijk. Maar zonder flauwekul, dat is natuurlijk een koe in de kont kijken, want dat heeft vrijwel niemand gedaan.
Spreiding ligt meer voor de hand. Wat had u dat opgeleverd? Stel, u had uw beleggingen gespreid over aandelenfondsen (25%), obligatiefondsen (25%), vastgoedfondsen (25%) en hedgefondsen (25%). Gemakshalve ga ik er vanuit dat u per soort in meerdere fondsen belegde. Deze spreiding leverde u over de afgelopen 12 maanden gemeten een negatief rendement op van pak hem beet zo’n 25 tot 30%, afhankelijk van de gekozen fondsen. Allesbehalve om vrolijk van te worden natuurlijk. Maar wat was het effect geweest als u niet zo’n (uitgebreide) spreiding had gehanteerd? Wat had u dat opgeleverd? Stel, u belegde alleen in aandelenfondsen of, erger nog, in een paar individuele aandelen. U was dan een stuk slechter af geweest. Het maakt namelijk nogal wat uit of u op min 30% staat met een gespreide portefeuille of op min 80% met een portefeuille die bijna niet gespreid is – want dat was dan namelijk uw resultaat geweest.
Ten eerste hoeft u in de eerste situatie ‘slechts’ 43,9% rendement te behalen terwijl u in de tweede situatie maar liefst 400% (!) moet behalen om überhaupt weer op 0 te komen. Daarbij komt nog dat de zogenaamde ‘time to recovery’ in het eerste geval korter zal zijn dan in geval twee. Sterker nog: een stijging van 400% kan jaren duren en afhankelijk van de beleggingen is het in veel gevallen vrijwel kansloos. Regelmatig spreek ik beleggers die eind jaren negentig het aandeel KPN hebben gekocht en het nu nog steeds in bezit hebben omdat ze ‘hopen’ dat het ooit weer eens op het aankoopniveau terug komt. Om maar niet te spreken van beleggers die bepaalde bankaandelen hebben gekocht op niveaus die nu abnormaal ver weg lijken te liggen. Nee, wat dat betreft heeft spreiding zeker gewerkt en is het zeker geen onzin gebleken.
Klassiek beleggen heeft langste tijd gehad
Maar ik ben van mening veranderd. Spreiding op de klassieke manier heeft zijn langste tijd gehad. En dan bedoel ik simpelweg spreiden over aandelenfondsen, obligatiefondsen en vastgoedfondsen. Een van de grootste problemen van de beleggingsindustrie is dat de meeste beleggingsproducten zoals beleggingsfondsen zogenaamde ‘long-only’ producten zijn. Dat is vakjargon voor beleggingen kopen in de hoop dat ze meer waard worden. Veronderstel eens dat in de toekomst altijd alles maar stijgt. We weten inmiddels dat dit niet altijd het geval is.
Ik ben er nu achter – en ik deel dat graag met u, zodat ook u er uw voordeel mee kunt doen – dat ik mijn portefeuille dus moet spreiden over fondsen die in verschillende marktomstandigheden kunnen manoeuvreren en bijvoorbeeld bepaalde risico’s kunnen afdekken. In de praktijk kunnen beleggingsfondsen dat nog niet op grote schaal. De reden die daaraan ten grondslag ligt, is dat de wet- en regelgeving dat in het verleden niet altijd toeliet. Niet voor niets heeft dat de opkomst van de hedgefondsindustrie in gang gezet. Hedgefondsen kunnen meer instrumenten gebruiken dan ‘klassieke’ beleggingsfondsen.
De laatste tijd is er wel een trend zichtbaar waarbij aandelenfondsen bijvoorbeeld het neerwaartse risico van aandelen in de portefeuille deels kunnen afdekken door futures op aandelenindices te shorten. Hetzelfde geldt voor obligaties bij obligatiefondsen. Hierdoor kunnen fondsmanagers van ‘gewone’ beleggingsfondsen meer aan risicomanagement doen. Voorbeelden van fondsen die dit doen zijn Carmignac Investissement (aandelenfonds) en Threadneedle Target Return (obligatiefonds).
Kies voor fondsen met breed mandaat
Mijn advies aan u: laat zoveel mogelijk keuzes bij de fondsmanager(s). Kiest u voor een obligatiefonds, kies dan voor een fonds met een zo breed mogelijk mandaat. Bijvoorbeeld een fonds dat wereldwijd in obligaties van overheden en bedrijven kan beleggen en dat ook bepaalde risico’s kan afdekken in plaats van een fonds dat alleen maar in bedrijfsobligaties in Europa belegt. Hetzelfde geldt voor aandelen. Hoe breder het fonds en des te meer vrijheid het fonds heeft, des te minder u hoeft te beslissen. Vervolgens hoeft u – afhankelijk van het marktsentiment – alleen nog de accenten in de portefeuille aan te brengen. Meer of minder in aandelen. Hoe meer keuzes u uitbesteed, hoe minder u zich zorgen hoeft te maken. Een mens is nooit te oud om te leren, en zeker bij beleggen zult u continu uw kennis moeten bijschaven.
Elke ochtend beleggingstips ontvangen? Meld u gratis aan voor Cashcow Daily!